Vientianne

Vanaf Vientianne is het het gemakkelijkst om naar Hanoi af te reizen. Dit ligt zo' n 3 uur vanaf Vang Vieng richting het zuiden. Hier kom ik rond etenstijd aan. De aankomstplek is een travel agency/ internetcafe op de begaande grond en op de tweede verdieping is er een slaapzaal. Voor twee nachten blijf ik daar zodat ik Vientianne nog even kan zien, voordat ik naar Hanoi ga. De slaapzaal heeft zes grote bedden. De dag ervoor was er net een hele groep vertrokken naar de 4000 eilanden in het zuiden van Laos. Kortom ik had de hele zaal voor mij alleen.

Patuxai

In mijn vorige verslag werd al duidelijk dat Laos franse invloeden heeft. Patuxai in Vientiane is hier een voorbeeld van. Patuxai is een soort Laotiaanse versie van de Arc de Triomphe in Parijs. Letterlijk betekent 'patu' boog en 'xai' triomf. Het is gebouwd in 1969 als eerbetoon aan de laotianen die tijdens de oorlog omkwamen. Ironisch genoeg werd het cement, waarmee een van de 'landmarks' van Vientianne gebouwd is, betaald door de Amerikanen. Zij hadden er namelijk de bouw van een vliegveld mee beoogd. De inwoners dachten er net iets anders over. Dat is de reden waar het haar bijnaam 'the vertical runway' aan te danken heeft.

Later die dag heb ik bij het busstation een kaartje geregeld voor de bus naar Hanoi de dag erop.

''Death Road''

Op voorgrond wist ik niet dat de weg van Vientianne naar Hanoi de bijnaam "death road'' had. Al eerder tijdens mijn reis had ik lange bus en treinritten gehad. Dus dacht ik dat dit ook wel mee zal vallen. Dit zou de ergste busreis tot nu toe worden en niks ging soepel. Van de vele bussen die er stonden, bij het busstation, wist ik al snel welke ik moest hebben. Namelijk degene met het kenteken: ''u2 5555'', dat stond op het ticket vermeld. Eenmaal bij die bus maakte de lokale mensen met handgebaren duidelijk dat ik een andere bus moest hebben. Deze stond een stukje verderop. Dit maakte mij niet zoveel uit. Naderhand kwam ik erachter dat er in mijn bus geen enkele backpackers of toeristen zaten. Die zaten in die andere bus. In mijn bus zaten alleen aziaten. Soms is het wel handig om bij andere backpackers te zitten, zodat je samen naar een hostel of iets dergelijks kunt zoeken als je aankomt op je bestemming. De bus vertrok om 17:00 en om 1:00 stonden we bij de Vietnamese grens. Mij was verteld dat het een slaapbbus was, waardoor ik overtuigd was dat we in de nacht de meest meters zouden afleggen. Na een uur stilgestaan te hebben, begon ik toch af te vragen waarom we niet doorreden. De chauffeur kon dmv een soort gebarentaal met zijn horloge duidelijk maken dat we tot 7:00 uur moesten wachten tot dat de grensposten open waren om een stempel in ons paspoort te zetten. Alleen ik moest de bus uit, aangezien ik de enige was die niet over een Laotiaans of Vietnamees paspoort beschikte. Nadat ik terug kwam van het loket en weer naar buiten liep was mijn bus verdwenen. Gelukkig was de andere bus, waarin de westerlingen zaten, ook verdwenen, en kon ik me bij hen aansluiten. Het bleek dat we de grens te voet moesten passeren en dat de bus al een km verderop stond. Ondertussen kwamen we meerdere checkpoints tegen waarbij ze je paspoort checkte. De omgeving tijdens deze kleine voettocht was mooi. Ook was het er koud. Waar alle touristen en backpackers niet op hadden gerekend en in korte kleren en slippers liepen. Terwijl de inwoners dit al zagen aankomen en lange kleren aan hadden. Op een gegeven moment waren er meerdere mensen foto's en filmpjes aan het maken met hun mobiel. De omgeving in combinatie met de nevel in de vroege ochtend maakte het waard om het te filmen. Aangezien ik geen iphone had net als de anderen, pakte ik mijn sony action cam om wat te filmen. Dit bracht me bijna in de problemen, zodra ik bij de derde checkpoint aankwam. Ik had de camera gewoon in mijn hand en was niet eens aan het filmen terwijl andere wel met hun telefoons stonden. De douane beambten achter het glas eiste dat ik mijn camera inleverde. Hier zat ik niet echt op te wachten aangezien het een kwetsbaar  cameraatje is. Ook wist ik niet of ze hem zouden teruggeven of alles zouden delete wat er al op stond. Een officier maakte me duidelijk dat ik een kabel moest geven zodat zij konden zien wat erop stond. Gelukkig had ik al mijn elektronica, inclusief die kabels, in mijn handtas. Eenmaal aangesloten op de computer dacht ik dat ze het niet ging lukken om de beelden te zien. Mijzelf kostte het al de enige moeite om de juiste software te installeren om de beelden terug te kijken. Tocht lukte het in een mum van een seconde. Achter het glas waren vier man aan het werk met het checken van paspoorts en een bezig met mijn camera. De ene officier had iets gezien op de computer. Abrupt werd al het werk neergelegd en zaten ze met zijn vijven achter de computer mijn filmpjes tot dan toe te kijken. Best genant als alle mensen moeten wachten, omdat zij met zijn vijven staan te kijken naar mijn filmpjes van het tuben van de week ervoor. Er stond namelijk nagenoeg nog niet zoveel anders op dan dat, en een paar minuten van de omgeving bij de grens. Ze bleven er naar kijken terwijl iedereen moest wachten op hun paspoort. Ongeveer een half uur later ging er een officier terug naar zijn werkplek. Toch kon hij het niet laten om even een gebaar richting mij te maken. Hij hield zijn polsen gekruist over elkaar, alsof hij geboeid was en wees vervolgens naar mij. Aan de gezichten kon je niks aflezen. Enige vorm van sarcasme ontbrak en ze bleven stoicijns vies naar me kijken. Na een poosje bleek dit een grap van die man te geweest zijn. Ze gaven me mijn camera terug en maakte op een bijna agresieve manier duidelijk dat ik niet mocht filmen. Snel maakte ik me daar uit de voeten. Twee checkpoints later kon ik eindelijk terug naar de bus. Het was negen uur 's morgens en 's avonds om 19:00 kwamen we dan eindelijk aan in Hanoi.