Ho Chi Min City

16 februari 2014 - Siem Reab, Cambodja

De stad van de leider van de Vietminh, die vanaf de jaren 1941 zijn eigen onafhankelijkheidsbeweging oprichtte, tegen de franse koloniale bezetters, maakte een grote slag bij Dien Bien Phú in 1954. Waarbij hij de fransen versloeg, later zou dit het begin betekenen van de Vietnam oorlog. Jawel, ik ben in de grootste stad van Vietnam, de stad die vernoemd is naar de gelijknamige grote leider die voor vele inwoners een inspiratiebron is. Ik ben in Ho Chi Min City! (HCMC)

Voor ik hier kwam ben ik eerst naar Hoi An geweest, in dit plaatsje, dat op nummer een staat in de lonelyplanet van Vietnam, valt niet zoveel meer te doen dan shoppen en aan het strand liggen. Zo' n vijf dagen moest ik wachten totdat er een plaatsje vrij was in de bus richting HCMC. Vanwege TET was het drukker en reden er minder bussen.  Het zou dus vijf dagen strand liggen worden.

In HCMC verblijf ik in het Vietnam Inn Saigon hostel. Inmiddels heb ik vele hostels geïnspecteerd, maar ben ik nergens een hostel tegen gekomen met zo' n goedliggende matrassen. Lang slapen zit er helaas niet in, in een dorm room met twaalf man. Toch slaap ik als een roosje die paar uurtjes die ik wel slaap. De eerste nacht ging voorbij en 's morgens ontmoette ik een andere Nederlandse jongen. Dit vond ik ook wel weer even lekker om gewoon Nederlands te kunnen spreken. Hij kwam uit Rotterdam en ondanks dat hij voor Feynoord is kon ik het goed met hem vinden. Hij bleef net als ik twee dagen en wilde ook, ondanks de lange reis van de dag ervoor, zoveel mogelijk binnen die tijd doen. Hij stond bij de tour desk, waar ik hem ontmoette, informatie te vragen over de Cu Chi tunnels. Iets dat je gezien moet hebben als je de stad aandoet. Het was niet zo prijzig. De prijzen bij de travel agencies lagen gemiddeld tussen de tien en twintig USD. Toch kon ik het niet laten om hem te behoeden voor een fout. Ik had toevallig mijn research al gedaan en wist als je met zo' n tour mee ging je het drievoudige kwijt zou zijn. Dit was nog niet zo erg, aangezien het al best goedkoop was. Het enige waar ik niet op zat te wachten was om tussen een groep van twintig touristen te lopen. Nee, ik pakte wel samen met hem de lokale bus om er op eigen houtje heen te gaan. Het was even uitzoeken waar de bus vertrok. Al snel kwamen we erachter dat de bus, lijn 13, recht voor ons hostel stond. Naar een half uur rijden moesten we alleen even overstappen bij het busstation, op lijn 79,  en een kwartiertje later, konden we er al lopend naartoe.

Cu Chi tunnels

In 1955 tot 1975 vond de Vietnam oorlog plaats. Ik kan me voorstellen dat niet iedereen nog precies weet wat er zich toen afspeelde. Op de HAVO is dit breed aanbod gekomen, dus zal ik even proberen om het geheugen, in een notendop, op te frissen. Na aanleiding van de slag bij Dien Bien Phú capituleerde frankrijk op 7 mei 1954. Het land werd, door de onafhankelijkheidsbeweging, opgesplitst in een zuidelijk gedeelte met de Vietminh onder leiding van Ho Chi Min en het noordelijke gedeelte frans Indochina, die bijgestaan werden door de amerikanen. Zij zagen niks in een opmars van het communisme en in het verleden waren ze al eens bondsgenoten met de fransen. Er zouden voorwaarden komen, de akkoorden van Geneve, waar weinig gehoor aangegeven werd een oorlog was onvermijdelijk.
Vanuit het verleden waren er al een enkele tunnels aangelegd. Toen de Amerikanen zich met de strijd begon te bemoeien zag Ho Chi Min, ook wel 'uncle Ho' genoemd door de amerikanen, de bui al hangen. Hij gaf orders om het uit te breiden, waardoor de tunnels uiteindelijk een groot tunnelcomplex zijn geworden, die tot wel vier niveaus de grond in gaan.
Terwijl wij bij de ingang stonden werd ons een persoonlijk tourguide toegewezen. Het is verboden om alleen door de tunnels te lopen, aangezien de kans zeer groot is dat je zult verdwalen. De tourguide liep voorop de tunnel in,hij was veel kleiner dan ons en had al enige ervaring. Hij rende door de tunnel en binnen vijf sec was hij de bocht om en waren wij hem al kwijt. Twintig sec later waren ook wij de bocht om en kwamen we in een soort ondergrondse vergaderzaal met allemaal vietnameze poppen. Vanuit het niks stond de tourguide, die zich tussen hen had geplaatst, op en probeerde ons te laten schrikken. Dit hadden we meteen even rechtgezet. Ik vroeg aan hem of hij het nog eens wilde overdoen, zodat ik het kon filmen. Daarvoor moest de Rotterdamse jongen wel even weg anders zou het niet geloofwaardig overkomen. Zo gezegd zo gedaan en we konden verder. De tourguide liep weer richting de tunnel, maar opeens besefte die dat hij de andere jongen mistte. Hij begon het al aardig benauwd te krijgen en net op dat moment komt de Rotterdamse jongen uit die tunnel gelopen, waar hij zich gewoon even had verscholen. De tourguide schrok harder dan wij van hem de eerste keer maar was wel blij dat er niet iemand verdwaald was onder zijn verantwoordelijkheid. Hierna konden we weer met dezelfde bussen op huis aan.

De avond naderde en het was ons laatste en enige avond samen om iets te doen. Dit moesten we dus even stijlvol aan pakken. Daarom begonnen we op de straat, waar vele mensen uitgestalt zaten, met de luttele cola rum. Na vele cola rum later besloten we naar een grote uitgaanshal te gaan die helaas bij aankomst gesloten bleek te zijn. We konden niet zoveel meer doen dan huiswaarts te keren. Toch was het een gezellige avond geworden en vond ik mijn twee dagen bezoek, mede dankzij hem, aan HCMC zeer leuk. Het werd weer tijd voor een nieuwe bestemming, waarbij ik een grens zal moeten passeren. Ik ga naar Cambodja! Maar eerst laat ik even mijn slotje van mijn kluisje doorzagen, een man van het hostel wou dat met alle plezier voor mij doen, omdat ik zo slim ben geweest om mijn sleutels te verliezen.