Koh Phi Phi

Het is half drie in de nacht 23febr wanneer ik van Siem Reap naar Bangkok vertrek. 11 uur in de morgen kom ik in de rand van de stad aan, omdat de chauffeur vanwege de protesten liever het centrum vermijd. Om toch bij Don Muang international Airport (DMK) te komen, pak ik de skytrain en de lokale bus naar het vliegveld. Van waar ik die avond rond de klok van zeven in een Airbus A320-200 van Airasia naar Phuket (HKT) vlieg. Een minivan brengt me van het vliegveld in het noorden, in zo n 45 min, naar Phuket town in het zuiden. Twee dagen later pak ik vanaf de kor chan pier de ferrie. Zo n twee uur varen en 40 km verder is daar land in zicht, het idealistische Koh Phi Phi!

Paradise Coldplay

Dit paradijselijke eiland bestaat eigenlijk uit twee eilanden. Phi Phi Don, het leefbare gedeelte en Phi Phi Leh het onbewoonde gedeelte. Het eiland is dusdanig klein dat de wegen, of beter gezegd de paden, alleen gebruikt worden door fietsers, huifkarren en voetgangers. Eindelijk een plaats in Azië zonder brommers! Door de tsunami in 2004 zijn de houten bamboe hutjes ingeruild voor stenen tsunami proof gebouwen. Het eiland bestaat uit een compact doolhof van resorts, hostels, restaurants en barren.

In de middag arriveer ik op Koh Phi Phi. Hier doe je er verstandig aan om op voorhand je hostel te boeken. De prijzen liggen hier net iets hoger en de iets goedkopere hostels zitten dan ook meteen volgeboekt. Ik was 'Lucky' genoeg dat ik nog een bedje kon reserveren bij de op een na goedkoopste hostel op het eiland, Lucky guesthouse.

De eerste avond besloot ik om mee te doen aan een pubcrawl om mensen te ontmoeten. Dit was achteraf gezien eigenlijk niet nodig, omdat er elke avond op het terras van mijn hostel gefeest werd. De vier dagen dat ik er verbleef kwamen er elke avond weer nieuwe bierspellen voorbij, waarbij elke dag nieuwe mensen aansloten. In Thailand wordt vaak Chang bier gedronken. Enige nadeel hiervan is dat je nooit weet hoeveel alcohol er in zit. Op zijn minst zes procent maar vaker valt dit hoger uit.

Na mijn eerste avond ging ik de dag erna met twee australianen van het hostel het eiland verkennen. We gingen naar Long beach. Een van de mooiere stranden aan de andere kant van het eiland. De route erna toe had iets avontuurlijks. Via rotsblokken en de smalle weggetjes werd je naar het strand geleid. Eenmaal daar kwamen we erachter dat de naam:'longbeach' waarschijnlijk voor de lange tijd stond om er te komen, want het strand was alles behalve lang. Het was een parelwitte strand met een geweldig mooi uitzicht. Het water was zo helder waardoor je verschillende visjes kon zien zwemmen.

The Beach

Na enkele dagen op het eiland aan het strand gelegen te hebben en 's avonds deelgenomen te hebben aan de feesten. Besluit ik om mijn laatste dag af te sluiten met een dagtrip naar Phi Phi Leh. Dit onbewoonde stuk eiland heeft zijn bekendheid te danken aan de verfilming van het boek: the Beach van Alex Garland. Zo werd Maya Bay als filmset gebruikt waarin Leonardo Dicrapio de hoofdrol speelde, in de gelijknamige film. Per boot vaar ik hier heen. Eerst gaan we langs Monkey beach, een strand vol met apen. Om vanuit daar naar het bekendere strand te varen. Helaas koos ik voor de trip in de middag waardoor het water iets lager stond. Toch was het nog steeds een mooi decor voor het maken van wat leuke foto's.

Terwijl ik van plan ben om het eiland te verlaten kom ik er achter dat ik een voedselvergiftiging opgelopen heb. Net toen ik er was heerste er een of andere virus op het eiland. Naderhand kwam ik erachter dat dit in het voedsel van visgerechten zat. Ondanks dat ik alleen een paar shrimps op had, begon mijn maag flink te keer te gaan. Met een slechte maag reis ik dus af naar mijn volgende bestemming. Normaal gesproken gaat iedereen vanaf hier naar het dichtbijgelegen eiland Koh Samui, omdat dit simpelweg het gemakkelijkste is. Ik vertrek daarentegen meteen naar het meest ver weg gelegen eiland Koh Tao, omdat ik niet kan wachten om te starten met mijn duik cursus